Μονάχα οι μνήμες
Κοιτούσαμε τις φωτιές
να πηγαίνουν κόντρα στη νύκτα,
το διάβα τους πιο μαύρο!
Ξεπηδούσαν από παντού
αποστραγγίζοντας
και τις τελευταίες σταγόνες δροσιάς
που απόμειναν από την ανομβρία.
Από παντού η γη βογκούσε διψασμένα.
Τη δροσίζαμε με το αίμα μας
και τον κρύο ιδρώτα της αγωνίας μας
που διακλάδωναν οι αυλακιές των τανκς.
Μα τίποτα δεν κάναμε…
ήταν μεγάλες οι φωτιές που άναψαν στη γη μας.
Πολύ μεγάλες!
Και το αίμα κόχλαζε στην επαφή με τα πυρωμένα βόλια
κι ο ιδρώτας δεν έτρεχε πια
από τα ανέκφραστα πρόσωπα των σκοτωμένων.
Χάθηκαν όλα.
Τίποτα δεν απόμεινε,
μονάχα οι μνήμες να αιωρούνται
σαν ξεσκισμένες εικόνες στο χάος της ψυχής μας,
και λίγες ελπίδες κουρελιασμένες
να ζητιανεύουν στα κατώφλια
των εμπόρων των λαών.
Κύπρος, Σεπτ. 1974
Μιχάλης Παής
|
Only the Memories
We watched the flames
defying the night,
their passing more black!
They leapt up everywhere,
drying out
even those last drops of moisture
which had survived the drought.
Everywhere the thirsty earth groaned,
and we cooled it with our blood,
and the cold sweat of our anxiety
flowing along the furrows made by the tanks.
But we achieved nothing…
the fires they lit on our soil were big,
too big!
And blood boiled on contact with the red hot bullets,
and the sweat ceased to run
from the expressionless faces of those killed.
Everything was lost.
Nothing remained,
only the memories swinging like torn images
in the chaos of our soul,
and a few raggéd hopes
begging at the thresholds
of those who buy and sell nations.
Cyprus, Sept. 1974
Michael Pais
Translated by Pavlos Andronikos
|
